Administrowana przez Urząd Morski w Gdyni. Pierwszą latarnię morską na Helu wybudowano już w roku 1826. Wieża latarni miała przekrój okrągły, o wysokości 42 metry na końcu Mierzei Helskiej. Światło latarni zapłonęło 1 sierpnia 1827 roku. Sześć lamp spalających olej rzepakowy przy dobrej widoczności można było dostrzec z odległości 17 Mm.

W 1926 roku w latarni zainstalowano lampę naftową, umieszczoną w aparacie optycznym składającym się z czterech soczewek, a w 1938 roku źródło światła zamieniono na elektryczne, montując żarówkę o mocy 3000 W.

W czasie obrony Helu latarnia została wysadzona w powietrze 19 września 1939 roku przez polskich saperów, dla utrudnienia celowania niemieckiej artylerii. W roku 1942,

Obecna latarnia wybudowana została przez mieszkańców Helu w ciągu siedmiu miesięcy 1942 roku. Ośmiokątna, 40-metrowa wieża zbudowana z ciemnoczerwonej cegły ma kształt ściętego stożka, na którego szczycie umieszczona jest laterna. Wewnątrz laterny, w cylindrycznej soczewce i dwupozycyjnym zmieniaczu, umieszczono źródło światła, którym jest żarówka o mocy 1000 W.

Obecnie wysokość latarni wynosi 40,2 m. Roztacza się z niej wspaniały widok na wody Zatoki Gdańskiej, przesłonięty mgiełką brzeg Trójmiasta oraz zalesioną mierzeję helską. Tylko z latami w Helu można jednocześnie zobaczyć latarnie morskie w Jastarni, Rozewiu i Porcie Północnym, nieczynne już latarnie na Górze Szwedów i w Gdańsku-Nowym Porcie oraz światło nawigacyjne umieszczone na zlokalizowanej u nasady sopockiego mola wieży Zakładu Balneologicznego w Sopocie, a przy dobrej pogodzie także latarnię w Krynicy Morskiej.